Het DES-informatiecentrum in België werd in 1993 opgericht door Anita Vandersmissen (Langdorp) en Judith Siemers (Heverlee), zelf DES-dochters. Over de omvang van het DES-probleem in Vlaanderen was weinig geweten. Omdat er per 1000 DES-behandelingen 1 kankergeval opdook, moesten er in Vlaanderen dus minstens 2000 vrouwen zijn waarvan de moeder het hormoon toegediend kreeg. Uiteraard lag het aantal hoger. DES-slachtoffers konden met hun vragen terecht in het DES-informatiecentrum. Via dit initiatief wilden Anita Vandersmissen (Langdorp) en Judith Siemers (Heverlee) achterhalen hoeveel vrouwen in België met DES te maken kregen.
Ze wilden informatie verstrekken zowel aan de betrokkenen als aan de artsen, en het uitwisselen van ervaringen stimuleren. Ze legden contact met het Ministerie van Volksgezondheid, organiseerden informatieavonden, verspreidden deskundige informatie over DES en stimuleerden de uitbreiding van het netwerk van gynaecologen die aandacht hadden voor de DES-problematiek.
Ze werkten tevens mee aan een internationaal symposium en bouwden het infocentrum verder uit richting Wallonië. Ze onderhielden contacten met DES-groepen in de buurlanden, de Verenigde Staten en Canada. Regelmatig kregen zij telefoontjes van mensen die pas te weten kwamen dat zij of hun moeder DES genomen hadden. Er was een grote behoefte aan informatie. Echter, in 1999 waren Anita Vandersmissen (Langdorp) en Judith Siemers (Heverlee) genoodzaakt de werking van het DES-infocentrum stop te zetten vooral om de reden van het niet erkennen van het DES-probleem . Er was geen voldoende ondersteuning van de overheid en de medische wereld. Al was er steeds een waakvlam gebleven:
In 2006 kwam het DES-probleem even weer onder de media-aandacht (DES-dochters uit de kast) en trachtten enkele DES-dochters, met als initiatiefneemsters Gudrun Vande Walle en Sarah Van Laer en met de medewerking van Anita Vandersmissen (Des Informatiecentrum) en Prof. Petra De Sutter (UZ Gent), het probleem opnieuw aan te kaarten in België. Op dat ogenblik was er nog niks veranderd wat betreft de erkenning en de ondersteuning van de DES-problematiek in België, en dit is tot op heden nog steeds het geval.